Chocolat - Joanne Harris

We kennen allemaal wel de film 'Chocolat' met Juliette Binoche en Johnny Depp in de hoofdrol. Een liefdesverhaal dat druipt van de chocolade en ook een goed vleugje mysterie bevat.
Vianne Rocher en dochtertje Anouk komen naar het kleine dorpjes Lansquenet-sous-Tannes, openen chocolaterie Maya en settelen zich na wat moeite als respectabele dorpsbewoners.
Vianne brengt een waar ontwaken mee voor het ingeslapen dorpje en het herleeft als nooit tevoren. Terwijl ze daar onbedoeld druk mee is, ontmoet ze ook de knappe zigeuner Roux.
Blijkt wederom eens dat je toch eigenlijk wel het boek moet lezen om goed mee te zijn met het verhaal en dat het boek was complexer is dan de film laat uitschijnen. De chocolaterie heet trouwens 'la céleste praline' maar dit geheel terzijde. In het boek ontmoet Vianne vooral tegenstand van de pastoor die zij de zwarte man noemt. Anouks eigen wereldje is vermakelijk om over te lezen, en haar konijn Pantoufle kunnen alleen speciale mensen zien. Vianne is meer uitgesproken een heks dan in de film en ze past haar kunsten met chocolade fijntjes toe. En Armande, het oude vrouwtje met de uitgesproken mening, is in het boek bijna nog leuker dan in de film.
Het is een leuk boek om eens ter ontspanning te lezen. Het leest vlot en het verhaal intrigeert. De film is trouwens ook lang niet slecht. Aanrader bij zowel boek als film is om wat chocolade bij de hand te hebben. Ook niet geschikt voor mensen die geen chocolade lusten. (Als die rare soort tenminste bestaat.)
Oh ja, bijna vergeten, 'Chocolat' heeft ook nog twee opvolgers : 'Rode schoenen' en 'De smaak van perziken'.

Expansie de wijde wereld in!

Enfin, eigenlijk gewoon een facebookpagina gemaakt :

https://www.facebook.com/bookbirds.blogspot.be?ref=hl

Enjoy!

Juliet Marillier

Normaal gezien zou je denken dat we hier dan een boektitel plaatsen. Toch niet, Marillier is een fenomeen op zichzelf dat al diverse boeken op haar naam heeft staan. Ik ga het daarom nu eens niet hebben over een boek op zich, maar over een auteur.

Marillier woont in Australië, heeft een hart voor dieren, is geboren in 1948 en is blijkbaar moderne druïde maar dit doet er eigenlijk allemaal niet toe. Randinformatie. Wat er dan wél toe doet is haar schrijfstijl. En die is goed, zeer goed zelfs. Neem dat vooral niet van mij aan maar ga het zelf even testen. (Na het lezen van dit artikel uiteraard.)

Wat maakt haar schrijfstijl dan zo goed? Wel, ze schrijft vlot en met goede dialogen. In dat opzicht is ze een beetje te vergelijken met J.K. Rowling. (Als u niet weet dat dit de auteur van Harry Potter is, dan bent u ongetwijfeld wereldvreemd.) Marillier creëert trouwens eveneens een magische wereld maar dan gebaseerd op legenden en sprookjes die ze een eigen twist geeft. 'Dochter van het woud, eerste boek in haar trilogie van Zeven Wateren is gebaseerd op oude vertellingen die te maken hebben met zwanen. Vooral 'de zes zwanen', een Germaans sprookje opgetekend door de gebroeders Grimm was een leidraad. Het was zeker niet het enige, het boek speelt zich af in het oude Ierland en ook de Ieren kennen diverse legendes te maken met zwanen. Op Zeven Wateren, een oud landgoed in het midden van een betoverd woud worden de oude gebruiken nog in stand gehouden. Terwijl het Christendom oprukt vinden de druïdes een veilige haven in de Nemetons van het woud en genieten 'de anderen' in het woud de bescherming van de heer, en omgekeerd...

Wie geen deel uitmaakt van de familie verdwaalt meteen in het grote woud rondom Zeven Wateren. Het eerste boek begint bij Sorcha. Zij moet een zware beproeving doorstaan om haar broers te bevrijden van de vloek van hun stiefmoeder. Als ze faalt zullen haar broers voor altijd zwanen blijven.

Sorcha

Het tweede boek, Zoon van de Schaduwen, gaat over Sorcha's dochter Liadan. Ze wordt meegesleept in de perikelen van een roversbende. Hun hoofdman is een gekwelde, bikkelharde man maar daar zit meer achter dan zelfs hijzelf kan vermoeden.

Kind van de Profetie gaat over Fainne, een nicht van Liadan. Het is haar taak een profetie te vervullen maar zal het haar lukken zich op tijd aan de invloed van haar grootmoeder, een boze tovenares, te onttrekken? 

Fainne

Na deze trilogie zijn nog bijkomende boeken over Zeven Wateren geschreven, die de belevenissen van deze wijdvertakte familie nog verder volgen. Zoals steeds is het hoofdpersonage een vrouw uit de familie van Zeven Wateren die haar moed zal moeten bewijzen.

Om verder te gaan met mijn greep uit de schrijfsels van Juliet Marillier : er zijn ook nog de Saga van de eilanden van het Licht.

Deze boeken zijn meer geïnspireerd op de Noorse mythologie. In 'Drager van de Wolvenvacht' maakt Eyvind deel uit van een expeditie van de Vikingen. Ze settelen zich op een niet al te bevolkt eiland maar ondervinden al snel dat de lokale bevolking samenwerkt met oude krachten, krachten waar zijzelf niets van afweten.

In deel twee, Drager van het Vossenmasker, gaat de jonge Thorvald op zoek naar zijn vader. Hij vind echter meer avontuur en mysterie dan waar hij naar op zoek was. Zal het volk van de Lange Messen eindelijk herenigd kunnen worden met het Vossenmasker en zo verlost worden van een jarenlange vloek?

Juliet Marillier heeft teveel boeken geschreven om hier allemaal te bespreken. Ik zal daarom eindigen met mijn persoonlijke favoriet 'Hartenbloed'. Waarom het mijn favoriet is zou ik eigenlijk zelf niet kunnen zeggen, misschien omdat het wat duisterder aanvoelt dan de andere boeken. Het lijkt op een ander soort versie van Belle en het Beest. Trouwens, de spiegels zijn ook betoverd.

Op de vlucht voor haar verleden zoekt Caitrin een veilige haven. Wars tegen elke waarschuwing van de dorpelingen in klopt ze aan bij 'Whistling Tor', het kasteel waarvan de verbitterde Anluan de heer is. De vreemde gewoontes van de bewoner en de kasteelheer doen haar niets, ze is tenminste veilig nu. Hoewel...niet allen in het kasteel hebben het even goed met haar voor en ze zal op haar tellen moeten passen. Zonder dat ze het beseft is zij de enige die de vloek die op het kasteel rust kan opheffen.

Caitrin bij de spiegel die je verlangen toont.

De wereld die Marillier creëert is geweldig fantasierijk, zonder over de grens van het toelaatbare te gaan. Het blijft 'geloofwaardig', mede doordat ze de verhalen wortelt in oude sprookjes. De meeste thema's herkennen we, maar doordat ze er telkens haar eigen inbreng bijvoegt blijft het steeds verrassend. 

Haar boeken zijn kortom een aanrader als je van goede fantasy met (pre-)middeleeuwse trekjes houdt. 

Regenland, wo ai ni/ Nederland, wo ai ni - Lulu Wang

Wo ai ni, ik houd van jou...

Lulu Wang schreef een soort liefdesbriefje aan Nederland, het land waar ze nu reeds vele jaren woont. Het is een novelle en ik vond het heel aangenaam om te lezen. Opgedeeld in allemaal kleine hoofdstukjes is het uit voor je er erg in hebt. En eerlijk gezegd was het veel te snel uit, het was echt zo fijn om al die korte glimpsen uit iemands leven te lezen. Iemands heel andere leven nog wel, de Chinese kijk op 'onze' gebruiken is bij momenten waarlijk amusant maar soms ook wat confronterend voor onze denkwijzen. 

Het verhaal gaat over Qiangwei, een jonge vrouw die van China naar Nederland komt vanwege het beter klimaat. Hoe bewolkter, hoe beter is haar motto. Tropisch vochtig China kon haar in dat opzicht niet bekoren. Ze zoekt en vindt een baan als docente Engels in Maastricht. Het verhaal volgt haar net na haar aankomst in Nederland. Ze verbaast zich over dingen die wij gewoon vinden. Heet water in de douche, televisie in de slaapkamer, sinaasappels zomaar in de supermarkt... 

De taalproblemen geven ook oorzaak tot hilariteit. Vol vertrouwen stapt Qianwei - die geen woord Nederlands spreekt- een schoenenzaak binnen. Ze maakt in het Engels duidelijk wat ze wil... dat ene paar geweldig comfortabele schoenen in de etalage. Ze had namelijk gehoord dat in het Westen geen enkele vrouw op platte schoenen loopt en de hare dus allemaal thuisgelaten om niet op te vallen. Ze verlaat blij huppelend de winkel, om even later te ontdekken dat ze oma- schoenen gekocht heeft... De schoenenzaak was in werkelijkheid een gespecialiseerde winkel voor bejaarden. 

Ze beleeft nog vele alledaagse dingen die plots een avontuur worden. Gaan wandelen s' ochtends vroeg  zonder iemand tegen te komen, haar huisbazin die plots ros is en niet blond, de grote keuze aan kaas in supermarkten, de slechte actiefilms (waardoor Qianwei zich plots begint af te vragen of de gehate censuur hen misschien dingen wil besparen in plaats van afnemen?)

Het is een leuk, luchtig boekje met op onverwachte momenten toch nog veel diepgang. Lulu Wang vertelt aan de hand van een fictief personage haar eigen wedervaren en dat is verfrissend om lezen. Eigenlijk leuker dan een autobiografie, het geeft meer vrijheid. Je vraagt je steeds af : zou dit nu echt zo gebeurd zijn?

Overigens is dit boek verschenen als book app, en zijn er nog tal van leuke extra's aan verbonden. Eén zo'n extra is een kortfilm gebaseerd op het boek. De andere extra's zou ik niet weten, ik ben zo iemand - jawel, ze bestaan en ze lopen gewoon op straat naast je! - zonder smartphone. 

Oh ja, Regenland is de titel voor België, kwestie van ons niet uit te sluiten...

Kate Mosse - Citadel

Dit boek gaat over moed in onmenselijke tijden. Het verhaal begint bij de monnik Arinius die in de 4de eeuw door de Languedoc reist om een document te verstoppen. Niet zomaar een document natuurlijk maar eentje afkomstig uit een door de Katholieke Kerk als ketters bestempeld boek. Een niet- canoniek fragment dat zou verbrand zijn als deze monnik er niet mee gevlucht was. Tovenarij... Arinius kan niet lezen maar weet dat het iets belangrijk is, iets dat bewaard moet worden voor volgende eeuwen, ver en ver in de toekomst...

Verder in de tijd leren we Sandrine kennen, een jonge vrouw in de Tweede Wereldoorlog. Haar - onder de omstandigheden zo normaal mogelijke - leven speelt zich af in de binnenstad van Carcassonne. Onder het Vichy- regime in de zone non-occupée. De wereld is in rep en roer maar Sandrine's rustige leventje gaat door. Tot ze op een dag in de rivier een verdrinkende man redt. De man blijkt plots verdwenen maar door de informatie die hij  haar gaf is haar leven niet meer veilig. Van de ene dag op de andere ontdekt ze dat de nazi's toch huishouden in haar geliefde stad en dat haar zus al tijden bij het verzet zit.

Dan is er ook nog de mysterieuze man die haar zelf redde die dag bij de rivier. Gelukkig is er een oude man die veel meer gezien heeft dan de meesten om duiding te geven. Samen zetten ze alles op alles om La Miégjorn ,de Languedoc, te redden.

Kan informatie na eeuwen vergetelheid plots brandend actueel blijken? Ja, dat kan het...

Per lo Miégjorn...voor de Midi... Zouden de strijders van weleer wederom het zwaard tegen de vijanden van hun streek opnemen?

Kate Mosse is een goede schrijfster. Ze weet als geen ander de sfeer van de Midi op te roepen zodat je de kleuren, de geuren en de ingeslapen dorpjes zo voor je ogen kan zien. Citadel is een vervolg op 'Het Labyrinth', een  spannend boek over de Katharen in de Languedoc. Beide boeken kunnen los van elkaar gelezen worden maar het is wel aan te raden om eerst 'Labyrinth' te lezen voor de duidelijkheid in het verhaal. Ze mixt net genoeg spanning met veel historische feiten en een vleugje fantasie. Maar hoeveel fantasie ze ook gebruikt, de details blijven historisch correct.

Carcassonne

De legende van Sigúrd en Gudrún - J.R.R. Tolkien

Dit is een van mijn lievelingsboeken. Het kan rustig nog eens drie keer opnieuw gelezen worden. Het stanza moet wel even wennen. 
We geven een voorbeeld :

"Brynhild wrought this:

best she loved me,

worst she dealt me,

worst belied me.

I Gunnar never

grieved nor injured;

oaths I swore him,

                                                              all fulfilled them!"

 

Dit is een makkelijk voorbeeld. Sigurd die na fataal gewond te zijn tegen Gudrún spreekt over Brynhilde en Gunnar (Gudrúns broer) aan wie hij door eed verplicht was.

Of old was an age
when was emptiness,
there was sand nor sea
nor surging waves;
unwrought was Earth,
unroofed was Heaven –
an abyss yawning,
and no blade of grass.
2 The Great Gods then
began their toil,
the wondrous world
they well builded.
From the South the Sun
from seas rising
gleamed down on grass
green at morning.
3 They hall and hallow
high uptowering,
gleaming-gabled,
golden-posted,
rock-hewn ramparts
reared in splendour,
forge and fortress
framed immortal.
4 Unmarred their mirth
in many a court,
where men they made
of their minds’ cunning;
under hills of Heaven
on high builded
they lived in laughter
long years ago.

Dit is de aanhef en al meteen wat anders. Mits even wennen lukt het vlotjes. Ze zeggen belangrijke dingen vaak op het einde van een vers dus dat is wat aanpassen. Ik vind het heel mooi om te lezen, je kan het laten 'zingen' in je hoofd. (Ik ga er toch vanuit dat als ik dat zo kan 'horen', andere mensen dan ook.) 

Het is een zalig boek maar niet persé ontspannend, je moet wel mee zijn en er je gedachten bijhouden. (Andere lectuur voor luie lezers! Ga maar iets van Aspe lezen ofzo...). Te snel lezen gaat niet dan raak je op de duur de draad van het verhaal kwijt. Het is ingewikkeld met veel plotwendingen en personages met gelijkaardige namen. (Just for fun natuurlijk.)

Tolkien heeft dit -wel ja eigenlijk- gedicht geschreven in de jaren '20 en '30 en baseerde zich op de Noorse mythologie en het Nibelungenlied. Legende gaat over de held Sigurd wiens koninkrijk als kind wordt ingenomen. Later neemt hij wraak. Hij wordt ook meester over de 'schat van de Nibelungen' door eventjes een draak te verslaan... Dan ontmoet hij ook nog de walkure Brynhilde die van Odin moet trouwen en dat dan enkel met de meest moedige held wil doen. Jawel - met Sigúrd. Hij is daar overigens absoluut niet tegen gekant. Alleen komt er een kink in de kabel door een liefdesdrank hem toegediend door Gudrún. Niemand zo trots als Brynhilde dus dat loopt niet goed af. 

Ingewikkeld, ik zei het al. Als snelle manier om beter te volgen raad ik de film 'The ring of the Nibelungs' aan. Het heeft niks te maken met het boek maar het geeft wel de basics van de legende van de Nibelungen weer. 

Om af te sluiten : ik vind het een geweldig boek. Het is niet alledaags en de stanza lezen is leuk - een keer je ermee weg bent. Met een beetje fantasie, kan je je in een lang verloren verleden wanen. 

 

Brynhilde, trots als altijd en uiteraard daarom favoriet.

 

PS: Alleen al de tekeningen in het boek zijn fantastisch. (Toch in de uitgave die ik heb - zie plaatje)

 

 

 

 

 

 

Het Achterhuis - Anne Frank

Dit boek is enorm bekend maar ik denk dat enige uitleg langs de niet platgetreden paden nog wel even kan. Anne Frank was een meisje van dertien toen de oorlog uitbrak en ze als joodse met haar familie moest schuilen in 'Het Achterhuis' een raar aanhangsel aan het gebouw waar de specerijenhandel van haar vader, Otto Frank, gevestigd was. Met hen schuilde ook het echtpaar Van Daan (= van Pels) en hun zoon Peter. Daarbij kwam nog Albert Dussel (= Fritz Pfeffer) schuilen.
Ik had een zwaar of vervelend te lezen boek verwacht maar dat was het allerminst. Anne Frank zit zo vol levenslust! Eerst beschrijft ze haar 'gewone' leventje, haar aankomende vriendjes, verliefdheidjes en haar kennisjes. Ze verlangt naar een 'echte' vriendin, en welk meisje van dertien doet dat niet? Tussendoor lees je over de steeds erger worden repressie van de nazi's tegen de joden. Zij bezetten Nederland in die tijd en de pesterijen werden gaandeweg erger tot ze de schijn volledig lieten vallen. De gewone Nederlander stond machteloos, enkele moedigen hielpen de joden clandestien. Zo ook de werknemers van de specerijenhandel die de bevoorrading en geheimhouding voor 'Het Achterhuis' verzorgden.
Anne Frank schrijft over jeugdige dingen, over de strubbelingen met haar zus en moeder, over het moeilijke samenwonen met 'vreemden' op een kleine oppervlakte. Ze schrijft echter ook over diepgaandere dingen, hoezeer ze de zon mist, want ze kunnen niet buiten. Hoe bang ze zijn om ontdekt te worden, hoe mooi de maan is s' nachts en hoe de natuur haar helpt als ze triest of bang is. De natuur waar ze niet aankan vanuit het Achterhuis, haar troost is de kastanjeboom die ze vanuit het raam kan zien. Ze schrijft over alles, alles wat ze ziet en waar ze over nadenkt. En ze denkt diep na en schrijft soms rake dingen. Haar opbloeiende liefde met Peter analyseert ze diepgaand, wetende dat ze hem waarschijnlijk niet zou willen voor de rest van haar dagen. Hoeveel bakvissen hebben dat inzicht? Haar opstandige karakter en neiging tot veel praten komen ook aan bod. Enerzijds wil ze goed en lief zijn zoals haar zus Margot, anderzijds vind ze dat saai en blijft ze toch liever haar eigen spontane zelf.
Ik heb genoten van haar persoonlijkheid die spatte van haar dagboeknotities. Ze is zo levendig, het is alsof ze naast je zit en druk aan het vertellen is.
En dan opeens, houd het op. De laatste bladzijde is daar, vijftien jaar en nooit zal ze nog wat schrijven. Verraden door een collaborateur en vermoord door de nazi's. Ik had zo graag nog willen lezen wat er verder kwam, wat ze nog allemaal zou doen en meemaken had ze haar leven kunnen leiden.
Het spijt me zo Anne, het spijt me zo erg. Je had moeten leven en de wereld zien veranderen. Daar had je vast veel opinies over gehad die je dan in schrift kon omzetten.
Het is niet eerlijk maar één ding en dan ook maar eentje is toch rechtvaardig. Je bent schrijfster geworden, een echte, zoals je altijd zo graag wou zijn...

Roger Lancelyn Green - Scandinavische mythen en sagen

Ik gaf eerder al aan de 'Scandinavische mythen en sagen' van Green te willen lezen. Ik heb het boek net uit en ik ben niet teleurgesteld. Net zoals bij 'Robin Hood' (Zie eerder bericht) geeft dit boek in proza het hele verhaal weer van begin tot eind. In dit geval van Ginnungagap tot Ragnarok met daartussen alle legenden over de Asen, de Noorse goden.

Het is perfect om even alles over de Noorse mythologie op een rijtje te zetten. Ik interesseer me sterk aan de Noorse cultuur en kende reeds vele legenden en behoorlijk wat kunstvoorwerpen die mythologische taferelen voorstellen maar dat zijn slechts losse flarden. Green heeft die losse flarden die de meeste mensen wel kennen samengevoegd tot één overzichtelijk geheel. Er zijn keuzes gemaakt natuurlijk, verhalen kennen altijd diverse varianten.

Het is geen hoogdravend werk maar het doet wat het moet doen : het geeft een duidelijk overzicht van de creatie van de werelden (er waren er negen), de verschillende goden en hun karakters, de trollen, reuzen, heksen en tovenaars... Er wordt ook uitgelegd waarom de dingen zijn zoals ze zijn en dat is exact wat mythen doen.

Gotland stone met diverse mythische figuren.

De verhalen zijn divers, over Jormoengand de wereldslang, Thor en Mjölnir zijn strijdhamer, de schone Freya en haar minnaars, Brunhilde de Walkure en Sigurd de Drakendoder, Odin die de kennis zoekt,... Ik betwijfel of het boek alle verhalen gebundeld heeft, dat lijkt me niet doenbaar. De hoofdlijnen zitten er evenwel in. Geweldig is ook dat de personages een stem krijgen, het zijn geen verhalen met een alwetende verteller. De personages gaan de dialoog aan. Dat is...anders dan het in de Vikingtijd -vermoedelijk- zou geweest zijn. Toen werden die verhalen waarschijnlijk bij het vuur verteld voor een grote groep. Er waren vast niet enkel verhalen maar ook liederen en gedichten. De Noorse mythologie staat afgebeeld op allerlei soorten dragers, van drinkbekers tot grafstenen. Het was een gemeenschappelijk erfgoed, elkeen kende die verhalen. En men vertelde ze opnieuw en opnieuw tot er met de tijd diverse varianten kwamen. Ze gaan over moed, eer en het juiste doen. Aansporingen voor de Viking krijgscultuur. Er wordt onder meer verhaald over het Walhalla waar de gevallen krijgers aan de feestdis zitten en Hella waar de doden die in hun bed gestorven zijn naartoe gaan, een somber oord. Hoeveel beter moet het niet zijn in de strijd te sterven en door de Walkuren te worden geselecteerd! Het zijn mythen bedacht door een volk dat de strijd hoog in het vaandel droeg en dat merk je. Bijzonder is het geloof dat zelfs de goden eindig zijn, Ragnarok de doemdag waarop de wereld ten onder gaat...

Dit boek is geen hoogstaande literatuur, het is de Edda niet. Dat wil het ook helemaal niet zijn. Dit is het boek dat je leest voor je aan de Edda begint, om alvast mee te zijn met het verhaal en er dus beter van te kunnen genieten. Dat is die Edda die ik ook wil lezen, meer specifiek de poëtische. Niet dat de andere niet goed zou zijn, ik lees gewoon graag verzen in stanza.

England's Mistress - Kate Williams

Dit boek is een biografie van Lady Emma Hamilton. Andere van haar namen zijn Amy Lyon, Emma Hart en Dame Emma. Eigenlijk zou er trouwens moeten staan 'Emma, lady Hamilton' omdat ze geen lady was van geboorte. Maar ik gun het haar, voor mijn gevoel was ze misschien wel meer lady dan sommigen ooit geweest zijn. 

U vindt dat niet onpartijdig? Wel, dat is het ook niet, dat geef ik grif toe. Dat is trouwens een voordeel van deze biografie. Het onderzoek is minutieus uitgevoerd, alle kleine details worden mooi opgelepeld op het juiste moment en de biografe probeert niet hardnekkig neutraal te blijven. Dat laatste klinkt misschien raar maar dat is net mooi. Zonder dat ze het expliciet uitdrukt merk je dat de auteur als het ware met Emma meevoelt. En dat klopt ook, na zoveel onderzoek naar een persoon krijg je er een beetje een band mee, je velt onvermijdelijk toch een oordeel. Je vastklampen aan de neutraliteit geeft dan maar een 'droog' boek, en dit boek was dat zeker niet. 

Behalve informatie over het leven van Emma, geeft dit boek ook veel informatie over het leven op het eind van de 18de eeuw. Niet zozeer de grote lijnen maar de kleine details en net die zijn zo interessant. De details 'groeien' mee met Emma, van haar nederige afkomst tot haar leven als lady aan het hof in Napels, de kleine dingen worden niet vergeten. Wat er verwacht werd van een 12-jarige meid voor alle werk, hoe het is om keukenmeid en tiener te zijn in London, hoe je zelf bedienden aanstuurt en gasten hoort te ontvangen als vrouw van een diplomaat...Altijd worden in deze biografie van Emma de wendingen van haar leven doorspekt met een goede dosering aan achtergrondinformatie en details van het leven toen.

Emma's leven was heftig op zijn minst. Van nederige afkomst uit een klein mijnwerkersdorp ging ze na de dood van haar vader naar een boerendorp iets verderop. Het leven was daar iets beter maar dat zegt dan vooral veel over de zeer deplorabele toestand van het mijnwerkersdorp. Als 12-jarige gaat haar moeder werken in Londen en Emma wordt meid voor alle werk bij een vrouw in haar dorp. Al na een paar maand staat ze op straat, voor meid was ze niet gemaakt. Ze trok naar Londen en werd meid bij een middenklasse- gezin. Ze werkte nadien bij het theater en vanaf toen ging het bergaf. Vrouwen zonder keus werden vaak prostitué en dat werd zij ook. Desondanks rees ze van die verschoppelingenstatus relatief snel op tot gevierde courtisane. Na een kortstondige affaire met Lord Fetherstonhaugh kwam ze zwanger terecht bij Lord Greville, die zich eigenlijk geen minnares kon permitteren maar haar opving tijdens en na haar zwangerschap. Nobel? Misschien deels maar er speelde ook eigenbelang bij, Emma was mooi en lieflijk en totaal aan hem overgeleverd. Haar kind mocht ze niet meer zien en ze moest zuinig, economisch en vooral berouwvol zijn over haar vroeger leven. Alsof ze een keuze had gehad!

Na enkele jaren wordt Greville haar moe en hij speelt haar door naar zijn oom, Lord William Hamilton. Emma wordt wijsgemaakt dat ze even 'op vakantie' gaat. Haar jaren in Napels bij Lord William behoren tot de gelukkigste van haar leven, hij apprecieert haar sprankelende persoonlijkheid en levenslust. Hij trouwt zelfs met haar. Naar mijn gevoel was Lord William haar beste vriend en medestander. Hij was veel ouder en later in hun huwelijk begint ze een relatie met Lord Nelson (Ja, die admiraal van Trafalgar). Ze krijgt een kind van hem, Horatia. Was dat berekenend? Dat weet ik niet, haar acties getuigen er niet van. Ze was wel in zekere mate steeds bezig met overleven, welke 18de-eeuwse vrouw zonder middelen van bestaan is dat niet? Maar later in leven laat ze zich uitzuigen door 'vrienden' en zogenoemde verwanten. Van berekening getuigt dat niet, eerder van een naïveteit en misschien ook een wens om geliefd te zijn.

Ze was in feite de eerste beroemde persoon die niet van adel was, haar beeltenis was over heel Engeland gekend door de portretten die haar geliefden van haar lieten maken. Dit voorkwam echter niet dat ze nog steeds afhankelijk was van mannen en schromelijk door de Engelse regering en het koningshuis in de steek werd gelaten. Het pensioentje waar ze als weduwe van een diplomaat en geliefde van Lord Nelson op gehoopt had kreeg ze niet. Ze had enorme schulden en maakte er ook steeds bij in de hoop de adel te kunnen bijhouden en hun sympathie voor haar zaak te winnen. Enkele vrienden probeerden haar uit de schulden te helpen. Het mocht niet baten, de geliefde  van degene die misschien wel de meest gevierde held van Engeland is, stierf alleen en in schulden in Frankrijk.

Oscar Wilde - Complete works

Over Oscar Wilde kan ik dit zeggen : je bent voor of tegen, eigen keus. Ik ben voor. Ik hou van zijn schrijfstijl. Tot nu toe heb ik al 'The picture of Dorian Gray', 'The Canterville Ghost', 'Lord Arthur Savile's crime' en enkele gedichten gelezen. 

In feite kwam dat door een vergissing. Op vakantie in Ierland deze zomer bezochten met een tour een oud landhuis. 'We leave at half one' zei de buschauffeur. Oké, simpel genoeg, we haastten ons wat en waren stipt op tijd. Om nergens ook maar een andere reisgenoot te zien. Wat even niet zo leuk was, we meenden al achtergelaten te zijn. We vonden de buschauffeur uiteindelijk in de shop bij het landhuis. Bleek dat half one, half past one moest verbeelden en we dus een uur te vroeg waten. In die shop werden ook boeken verkocht, en 'The complete works of Oscar Wilde' lag erbij. Ik zag er dan ook geen graten in mezelf rustig neer te vlijen in een zeteltje en wat te lezen. Vandaar dat ik Oscar Wilde 'ontdekt' heb als schrijver. (Niet dat ik niet allang wist dat hij bestond natuurlijk, ik had er gewoon nog niet meer van gelezen dan 'The picture of Dorian Gray'.)

Sonnet to Liberty

Not that I love thy children, whose dull eyes
See nothing save their own unlovely woe,
Whose minds know nothing, nothing care to know,—
But that the roar of thy Democracies,
Thy reigns of Terror, thy great Anarchies,
Mirror my wildest passions like the sea,—
And give my rage a brother——! Liberty!
For this sake only do thy dissonant cries
Delight my discreet soul, else might all kings
By bloody knout or treacherous cannonades
Rob nations of their rights inviolate
And I remain unmoved—and yet, and yet,
These Christs that die upon the barricades,
God knows it I am with them, in some things. 

Oh ja en zijn quotes, die zijn geweldig...

Fifty shades of grey...en de rest van de trilogie

Dit is het soort boeken waarover ik maar wat graag mijn opinie geef! Iedereen heeft er een opinie over en omdat ik hier schrijf over boeken, kan ik het nog eens op mijn blog zetten ook. Deze zomer vooral waren de reacties erg verdeeld en werd er zelfs aandacht aan geschonken in diverse kranten. Wat drijft vrouwen ertoe dit soort boeken leuk te vinden? Laten we niet preuts zijn, we hebben het dan over boeken met -lichte- SM. Waarom vinden diverse vrouwen deze boeken over een man die zijn vriendin op alle mogelijke wijzen wil controleren leuk? Stel je dat even voor in het 'echte leven'...Niet zo leuk meer, toch? Want we hebben het hier niet alleen over een beetje sex maar over zowat alle aspecten van haar leven. Wat ze doet, wie ze ziet, waar ze werkt,...Nee!

En dat laatste woordje is eigenlijk wat ik van deze trilogie dacht. Nee, nee, nee, nee, nee! Terwijl ik aan het lezen was, was de herhaling van dat woord de meest voorkomende gedachte in mijn hoofd. Er was ook een 'ja' maar hierover later meer. We waren bij N-E-E, in hoofdletters met streepjes erbij, om het nog beter te benadrukken. 

Zijn die boeken dan zo slecht geschreven? Wel, als ik eerlijk ben niet. De schrijfstijl is vlot en ik genoot in het bijzonder van de creatie van twee personages in Anastasia's hoofd (Anastasia Steele, het hoofdpersonage). Het gaat hier dan om haar 'inner goddess' en haar 'inner conscious' die ook een opinie hebben en die uiten in Anastasia's hoofd. Bijvoorbeeld: 'My inner goddess urged me to get on with it already, she was desperate for sex' of 'My inner conscious was glaring at me from behind her three volume copy containing all the work by Shakespeare'. Dat was leuk, de enige keer dat ik nog zo een idee tegenkwam was in een jeugdserie over een tienermeisje met een mini alter ego dat in beeld kwam op kritieke momenten. (En tieners hebben zo wat altijd kritieke momenten.) Helaas was dit, afgezien van het personage van Katherine Kavanagh, zo wat het enige dat leuk was aan deze boeken. Katherine Kavanagh vond ik leuk omdat ze -alsjeblieft! eindelijk!- een opinie had. Als enige in de boeken kan ik eigenlijk wel zeggen. Een verademing vergeleken met Anastasia zelf die alles goed vind en schijnbaar nergens een echt diepgaande mening over heeft. 

Vanaf hier gaat het dus bergafwaarts. Inhoud? Anastasia Steele, arme studente, ontmoet rijke zakenman Christian Grey. Wat zij wil? Liefde. Wat hij wil? Totale controle over haar. Komt het goed? Ja, wat dacht jij dan. 

Ik mocht Christian Grey (rijke zakenman met verlatingsangst) al van in het begin niet en het is er eerlijk gezegd niet beter op geworden. Van controlerend en irritant als lief wordt hij gewoon controleren en irritant als echtgenoot. Zij het dan dat hij in de loop van de reeks kan toegeven dat hij van Anastasia houdt en de verlatingsangst wat meer achter zich laat. Wat te traag en te oppervlakkig gaat naar mijn zin.

Ondertussen natuurlijk introduceert hij Anastasia in zijn 'manier van liefhebben'. SM dus, en nee dat was niks overdreven ergs en soms misschien best nog oké, maar het controle freak aspect was enorm storend. Het enige 'ja!' moment dat ik had was toen Anastasia na een onaangenaam pijnlijke ervaring haar koffers pakt en vertrekt. Helaas was dat na één hoofdstuk al bijgelegd...

Het verhaal zelf heeft in de drie boeken ook maar weinig om het lijf (no pun intended). Het is een beetje de lijm die de hete scènes bij elkaar houdt. Echt spannend wordt het maar zelden. Als ik zeg dat het goed geschreven is, bedoel ik technisch. De zinnen lezen vlot en er zijn geen ellenlange beschrijvingen die nergens toe leiden. Tenzij natuurlijk bij de seksscènes helaas...En, oh ja, ze komt altijd klaar. Altijd...En altijd exact op het moment dat hij het vraagt. Realistisch? Nee, dus.

Om maar te zeggen : nee. Nee, ik zie het niet. Ik zie echt niet waarom deze trilogie een hype is, nog veel minder waarom iemand het zou willen verfilmen en al zeker niet waarom deze boeken bestsellers zijn. Als 99% van de vrouwen dit geweldig vindt en ik niet, dan ben ik  maar abnormaal. Ik heb trouwens alle drie de boeken gelezen alleen om te zien of het nog ging beteren, om te zien wat er zo goed aan was. Maar... Nee, nee, nee, nee, nee. Nee dus, het meest gebruikte woord in dit artikel.

Steve Berry - De Amberzaal

Een goede thriller gaat er altijd wel in en zeker als hij van Steve Berry is. Hij is op dit moment mijn favoriete thrillerauteur. (Ik zeg 'op dit moment' want je weet maar nooit welke auteurs ik nog ga ontdekken.) Zijn boeken - en dit is bijlange na het eerste niet dat ik van hem lees- hebben altijd inhoud. Het gaat niet louter om een achtergrondverhaaltje dat de actiegedeeltes aan elkaar moet knopen, er is werkelijk sprake van een mysterie. In dit boek is dat de Amberzaal, in andere boeken zijn het de stoffelijke resten van Alexander de Grote, de schat van de Tempeliers of de verdwenen leden van een poolexpeditie. Meestal is het hoofdpersonage in zijn boeken Cotton Malone, een voormalig geheim agent. Hij ziet zich echter genoodzaakt vragen te stellen bij het woordje 'voormalig' gezien hij maar al te vaak verzeilt geraakt in gevaarlijke speurtochten.

Berry wordt vaak vergeleken met Dan Brown (de Da Vinci Code) en soms zelfs beschouwd als een slecht afkooksel ervan. Zijn personages zouden te weinig diepgang hebben en zijn plot zou niet altijd even origineel zijn. Ik denk van niet. Laat ons vooral niet vergeten dat het hier om een thriller gaat, het moet spannend blijven. Wie graag diepgaande karakterschetsen heeft leest beter een ander genre. (Van karakteruitwerking heb ik trouwens bij Brown ook niet veel gemerkt, het raadsel en de aanwijzingen zijn belangrijker.) Berry's plotwendingen vind ik juist wel origineel, er gebeuren steeds onverwachte en soms schokkende dingen. Het einde zie je soms aankomen maar het midden blijft verrassen. Dat het mysterie wordt opgelost is een gegeven in dit genre, het is de manier waarop die moet blijven boeien. De actie is ook goed, er zijn gevechten in eeuwenoude gebouwen, wilde ontsnappingen en beide partijen schuwen het geweld niet. De lijn tussen Goed en Kwaad is niet altijd even duidelijk en dat is volgens mij wat Berry ook wil meegeven in zijn verhalen. Wanneer rek je de lijn tussen Goed en Kwaad te ver? Soms geven zijn boeken een aanleiding om daarover na te denken. 

Geschiedenis en archeologie zitten steeds een beetje verweven in zijn boeken en ook dat maakt het leuk. De Amberzaal gaat bijvoorbeeld over in W.O.II verdwenen bewerkte amberpanelen. Een volledige kamer was ingericht met deze kostbare panelen die sinds 1945 niet meer aanschouwd zijn en als verloren worden beschouwd. In Berry's boek raakt een Amerikaans koppel verstrikt in de zoektocht naar de panelen. Hebzucht viert hoogtij onder rijke privé-verzamelaars en geweld wordt niet geschuwd om de panelen als eerste in handen te krijgen. Tegelijk mag er ook niets uitlekken naar de media want de Russen zijn de 'Jantarnaja Komnata' - de Amberzaal- nog lang niet vergeten...

Detail van de gereconstrueerde amberpanelen. Onderaan het embleem van Pruisen, een adelaar.

Overzichtsfoto van de Amberzaal.

Ik had voorheen nog niet van de Amberzaal gehoord. Het gaat om een relatief kleine kamer (10 bij 10m) in wat nu bekendstaat als het Catharinapaleis in Tsarskoje Selo. De panelen werden in de 18de E door een Pruisische vorst geschonken aan tsaar Peter de Grote. In 1941 werden de panelen gestolen door de nazi's en terug naar Pruisen gebracht. Toen de Russen in 1945 Pruisen te dicht naderden werden de panelen in allerijl ingepakt voor transport naar West- Duitsland. Ze zijn nooit meer teruggezien en de kans bestaat dat ze niet op tijd in veiligheid gebracht konden worden en verbrand zijn tijdens een Russische aanval. Er is natuurlijk ook een mogelijkheid dat ze ergens in West- Duitsland verborgen liggen. Na 1945 zijn er veel expedities ondernomen om de panelen te vinden maar tot nog toe zonder succes. 

Een foto uit de jaren '30 van de oorspronkelijke panelen.

In 1999 werd besloten een kopie te maken van de originele panelen op basis van oude foto's. Sinds 2003 heeft het Catharinapaleis weer een Amberzaal. Een grote Duitse firma was de hoofdsponsor van het project.

Roger Lancelyn Green - Robin Hood

Dit boek heb ik toevallig ontdekt in de bibliotheek toen ik op zoek was naar een ander boek. Wat weer illustreert dat de beste methode om iets te vinden, is om op zoek te gaan naar iets anders. Alles komt dan plots terug boven water, behalve dat waar je naar op zoek bent natuurlijk. Ik spreek uit ervaring.

Robin Hood dus, middeleeuws verhaal dat iedereen kent. Of denkt te kennen, iedereen kent er flarden van. En dat is het nu juist, al die flarden kunnen een verhaal vormen, maar dan moet je keuzes maken. Dat begin al bij de ware identiteit van Robin Hood. Was hij Robert, earl of Huntingdon? Robert lord of Loxley? Of is het verhaal gebaseerd op Fulk Fitzwarin? (Groeide op met prins John en werd na een ruzie door hem vogelvrij verklaard.) Bestond Robin Hood echt, of was het gewoon een verzonnen verhaal? Wel zeker is dat er in de bossen van Sherwood in de volle middeleeuwen veel vrijbuiters leefden, die leefden van de jacht en struikroverij. De periode staat ook onder discussie maar algemeen wordt aangenomen dat het was in de tijd van Richard Leeuwenhart, eind 12de E.

Het verhaal sijpelt gestaag door in de middeleeuwse geschriften. Eerst worden er allusies gemaakt op 'Robehod' en afgeleiden. Later verschijnen er ballades en gedichten over 'Robin Hood and his merry men'. Wat Green in feite gedaan heeft is die ballades en gedichten samensmeden tot één begrijpelijk geheel in proza. Daarbij heeft hij de middeleeuwse verteltrant behouden en dat maakt dit boek zo goed. Je krijgt het hele verhaal onopgesmukt te horen zonder dat er onnodige dingen aan toegevoegd zijn. Het verhaal heeft dat trouwens niet nodig, het is goed genoeg op zichzelf. Volgens mij is dat het geval voor zowat alle middeleeuwse vertellingen, het was één van hun voornaamste vormen van vertier, dan is het maar beter goed. Ik dacht het verhaal redelijk goed te kennen maar er waren toch nog verrassingen zoals de verhalen over Allin-a-Dale, de zwarte ridder, de ridder van Legh, Will Scarlet,... Best van al was de ontdekking dat Lady Marian in dit boek niet het brave meisje is dat alles overlaat aan Robin Hood. Ze neemt zelf een zwaard en boog ter hand en ze kan er bijzonder goed mee overweg. Gezien Green zich baseert op de oude ballades en gedichten zou deze Marian best wel eens het dichtst bij het oorspronkelijke personage kunnen staan.

Tegenwoordig hebben we natuurlijk ook series en films over Robin Hood. Dit boek van Green is verfilmd als 'Robin Hood, prince of thieves'. Dat staat bij de beschrijving van het boek maar ik heb daar mijn bedenkingen bij. Boeken en verfilmingen hoeven elkaar niet in alles te volgen maar hier wijkt de film toch wel heel erg af van het boek.

Behalve deze film ken ik nog de BBC- series over Robin Hood. Die met Richard Armitage als Guy of Gisbourne! Geweldig goed gecast. Ze gaan voor een gemene schurk waar toch iets goeds in schuilt en zo iemand kan Armitage geweldig goed neerzetten. Het feit alleen al dat we films en series over Robin Hood hebben bewijst dat het verhaal ook vandaag nog boeit.

Green heeft nog oude verhalen bewerkt tot een boek zoals bijvoorbeeld De Griekse sagen, de Scandinavische mythen, koning Arthur,... Ik kijk er alvast naar uit om zijn bewerking van de Scandinavische mythen te lezen!

De duivenhoudsters - Alice Hoffman

Dit boek speelt zich af tussen 70 en 73 na Christus en verhaalt over het leven van vier vrouwen. Levens die onafhankelijk van elkaar spelen maar zich later intens met elkaar zullen vervlechten als de Romeinen komen en vele Joden vluchten. Hoewel elk van deze vrouwen anders is bezitten ze allemaal moed in een andere vorm. Er is Rivka, bakkersvrouw en grootmoeder die in moeilijke tijden als enige het hoofd koel houdt en wat rest van haar gezin in veiligheid brengt. Sjira, die steeds haar eigen hart bleef volgen wars tegen elke conventie of voorspelling in. Soms zelfs tegen elke logica in. Aziza, de krijger in meisjeskleren die leeft voor de jacht maar zich deemoedig aanpast aan het leven dat ze verwacht wordt te leiden. Of niet? Jaël, de roodharige, is de vierde vrouw. Verwaarloosd als kind met een dode moeder en een verbitterde vader is ze vooral aangewezen op haar broer. Tijdens diens afwezigheid leert ze haar eigen moed kennen wanneer ze op de avances van een 'leeuw' ingaat en diens kind alleen op de wereld moet brengen. Of misschien toch niet zo alleen als ze denkt...

De levens van deze vrouwen komen samen in fort Masada, het oude paleis van koning Herodes, dat dienstdoet als laatste bolwerk tegen de Romeinen. Hier wordt geleefd volgens de religieuze en sociale wetten die altijd gegolden hebben. De vraag is of deze nog toereikend zijn voor vrouwen die hun eigen wetten moesten stellen om zelfs maar tot fort Masada te raken.

Eén wet kan ieder begrijpen : geen brood voor wie niet werkt. Het leven is hard voor alle mensen in het fort en voedsel is schaars. Rivka, Jaël, Sjira en Aziza werken samen in de duiventoren. Belangrijk werk want het is de enige connectie die het fort heeft met de buitenwereld, afgezien van bloedige raids op nomaden voor voedsel en wapens. Hoewel niet even vlot of vanzelfsprekend, ontwikkelt er zich toch een onwrikbare vriendschap tussen deze vrouwen. Ze zijn immers -willen of niet- op elkaar aangewezen.

Magie heeft ook een prominente rol in dit boek, als niet- erkende vorm tegenover de religieuze praktijken die enkel de priesters mogen beoefenen. Het is Kesjafim, een subtiele, ondergrondse magie, die vrouwen beoefenen in het geheim. In bloed en botten, vuur en water huist deze magie maar evengoed ook in kruiden, bloemen of de duistere nacht die verbergt wat niet gezien mag worden. De aard van de dingen is ook belangrijk, zo is Sjira's element water en kan ze er nooit veraf zijn, Aziza leeft dan weer voor de kille aanraking van koud metaal. Het metaal dat haar influistert wie ze is en wie ze nooit zal kunnen worden.

Het leven wordt steeds grimmiger naarmate de Romeinen dichterbij komen en de angst toeslaat. Zullen de muren van Herodes nogmaals stand houden? Of zullen ze verkruimelen onder de efficiënte oorlogstactieken van de Romeinen? 

Mijn mening? Het is een goed boek, dat evenwel een beetje traag op gang komt en veel raadsels bevat. Blijven lezen geeft de oplossing : er komt meer actie en de goede verstaander kan zich bezighouden met gissen naar de waarheid. Een boek waarvan de plot meteen duidelijk is, kan ook niet spannend meer zijn. Het bleef me boeien tot de laatste bladzijde maar het is niet voor mensen die graag een 'eerlijk' boek willen. Je wordt vaak op het verkeerde been gezet. Het is ook bedoeld voor dromers, wie zich de beschreven zinderende hitte en de honing druppend uit de bloemen niet kan voorstellen zal het langdradig vinden.