'De Churchill-factor' Boris Johnson

Tegenwoordig ga ik met de trein. Lekker leuk, dat sporen. Je kan tenminste tijdens de reistijd een boek lezen.
 In de auto raad ik dat niet aan. Elke keer als je begint rijdt iedereen weer vooruit. Een paar millimeter dan toch. Luisterboeken raad ik ook niet aan, ofwel zit je in het boek ofwel op de baan, beide kan je vergeten. (Trust me, I tried.)
Lezen op de trein is dus geweldig. En dwarsliggers zijn nog beter!
Occasioneel zie je wel is een digibeet met een e-reader of smartphone, die leren dat nog wel af.
Ik begrijp niet zo goed waarom je naar kantoor spoort en op een scherm wil kijken, dan acht uur op een scherm wilt kijken en dan op de trein naar huis, jawel... op een scherm wilt kijken.
Het zal aan mij liggen.

Churchill dus. Ik lees eigenlijk niet zo graag non-fictie en ik geef toe dat ik dit boek genomen heb omdat ik het vaag interessant vond en van het juiste formaat (een dwarsligger dus).
Het was een fantastisch boek, je krijgt het idee Churchill echt te kennen. Ik had natuurlijk al gehoord van Churchill en ik wist ook grofweg wat zijn verwezenlijkingen waren. Met dit boek beleef je die verwezenlijkingen echt wel mee. Ik las het in de maand dat een oranje schreeuwlelijk werd verkozen tot president van Amerika. Dat maakte het ook nog veel relevanter om na te denken over politiek.
Iets wat ik eigenlijk niet zo vaak doe. Ik heb het idee dat geen enkele partij echt iets te zeggen heeft en dat politici draaien met de wind en liegen dat ze zwart zien. Ik heb trouwens vermoedelijk nog gelijk ook. Boven alles dacht ik : een individu maakt het verschil niet. Dit boek heeft me geleerd dat dat wel kan.

Churchill deed het. In de jaren '30 toen fascisme bon ton was (vergeet niet: niemand weet wat wij nu weten) en de Engelsen alles wouden laten betijen ging Churchill daar lijnrecht tegenin. Hij waarschuwde voor Hilter en zorgde ervoor dat Engeland zich begon voor te bereiden om weerstand te bieden. Eén man kan dus echt wel het verschil maken.
Churchill was ook een consequente man, met fouten. Niet zo een van die hypercorrecte politici van vandaag. Hij ging meermaals op zijn bek maar kwam er sterker uit. Hij nam moeilijke beslissingen maar iemand moest ze nemen. Hij bleef bovenal zichzelf en dat missen we in de hedendaagse politiek.

Zijn toespraken en scherpzinnigheid zijn legendarisch.

'Sir, if I was your wife I'd poison you' 'Madam, if I was your husband I'd drink it' 

is maar een van de vele voorbeelden hiervan.

Ik denk niet dat we Churchill op een voetstuk moeten plaatsen als hét ideale voorbeeld. Wel vind ik dat trouw blijven aan je eigen persoonlijkheid en principes iets is waar hedendaagse politici van kunnen leren.



Ook een aanrader is dit boek met quotes:

Jung Chang - Wilde Zwanen

Normaal lees ik liever fictie dan non-fictie. Dit boek is echter een van die zeldzame gevallen waar non-fictie leest als fictie. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen enkele reden te twijfelen aan de feiten in de boek. Het gaat over de manier waarop de feiten gepresenteerd zijn. Ze zijn opgelijst en chronologisch geordend.  De feiten zijn echter niet droog of emotieloos. Jung Chang vertelt met veel gevoel het verhaal van haar familie tijdens een zeer woelige periode in China. Haar verhaal grijpt je meer dan eens naar de keel, wekt verwondering op, boosheid en een 'zou ik ook zo gereageerd hebben?'- gevoel.

Ze begint met het levensverhaal van haar grootmoeder in het 'Oude China', het China van de hofintriges en de adel. Haar grootmoeder wordt door haar vader verhandeld als concubine van een machtig man. Aanvankelijk gaat het haar relatief goed, ze woont in een groot huis en krijgt een dochter. Haar man komt zeer zelden langs maar toch is ze nooit op haar gemak. De bedienden moeten steeds beloond worden of ze zullen verhalen gaan verzinnen over ontrouw. Dan komt het telegram : haar man is stervende en wil zijn dochter zien. Dit houdt in dat ze naar het  huis moet waar zijn vrouw regeert en zich moet onderwerpen aan haar wil. Deze vrouw wil na de dood van haar man het kind houden. Met de hulp van een andere concubine kan ze echter vluchten.
Later hertrouwt ze met een vriendelijke man die haar en haar dochter opneemt in zijn eigen familie. De familie is echter allesbehalve akkoord en uiteindelijk gaat het echtpaar in een soort vrijwillige ballingschap. Dit vind plaats gedurende de tijd van de Japanse bezetting. De repressie van de Chinezen wordt verteld maar ook de gruwelijke wraak op Japanners eens hun macht gebroken is.

Dan komen de communisten op, het Rode Leger. De moeder van Jung Chang, inmiddels een tiener sluit zich bij hen aan. Ze gelooft in de partij en de verandering die dit zal teweegbrengen bij de gewone man. Ze ontmoet er ook Jung Chang's vader en trouwt met hem. Het leven bij de partij is echter allesbehalve gemakkelijk. De macht wisselt snel en al na een tijdje blijkt dat de corruptie die de communisten zo graag wouden uitbannen hen zelf parten speelt. Mao komt aan de macht en in de jaren '60 vind de 'Grote Sprong Voorwaarts' plaats. Miljoenen Chinezen verhongeren.

Jung Chang zelf gelooft rotsvast in de partij zoals alle Chinese kinderen in die tijd. Ze wordt als tiener naar het platteland gestuurd om te werken op de velden. Hoewel de levensstijl haar totaal niet aanspreekt stelt ze zich nooit vragen. Gradueel echter komen de vragen toch en ten tijde van Mao's dood let ze heel erg op om verdrietig te lijken. Niemand mag weten dat ze in feite opgelucht is. Ze wordt uiteindelijk geselecteerd om in het Westen te gaan studeren. Ze blijft er.
Het boek geeft een ontluisterend beeld van politiek China maar slaagt er tegelijk ook in om de lezer warm te maken voor de Chinese cultuur.

Het Winterpaleis - Eva Stachniak

Het Winterpaleis vertelt het verhaal van Vavara Nikolajevna, oftewel Pani Barbari zoals ze in Polen - haar land van herkomst- heet. Vavara komt als jong, naïef meisje terecht aan het Russische hof. De naïviteit raakt ze al snel kwijt, ze wil immers overleven. Daarbij heeft ze nog een tweede motief, ze wil niet 'niemand' zijn, ze wil opgemerkt worden. Paradoxaal genoeg wordt ze opgemerkt als een perfecte 'niemand'. Een spionne mag immers geen sporen nalaten en moet vooral niet opgemerkt worden. Als 'gazette' of 'tong' van tsarina Elizabeth is haar ster al snel reizend. En ze schiet nog hoger met de komt van Sophie, die later tsarina Catharina de Grote zal worden. Vavara en Sophie groeien samen in het leven maar de afstand tussen adel en hovelinge blijft toch altijd op de achtergrond. Vavara ondervindt dat haar naïviteit dan misschien toch niet helemaal verdwenen was...

Het is een goed boek en het schrijfwerk overtuigt. Het probleem is echter dat de afstand tussen de lezer en het gelezene bij momenten erg groot blijft. Over Catharina komen we eigenlijk niet zo gek veel te weten, zeker niet wat haar eigen gedachten en gevoelens betreft. Ook Vavara blijft een beetje 'vlak', we komen haar gedachten en gevoelens wel te weten maar enkel wanneer deze te maken hebben met het hof en Catharina. Er zat veel meer in haar gedwongen huwelijk, de aanpassing aan het leven buiten het hof en de geboorte van haar kind. Het kon met andere woorden 'persoonlijker'. Het is alsof de auteur voor twee hoofdpersonages half koos in plaats van voluit voor eentje te gaan.
Ondanks deze kritiek is het boek wel een aanrader. De sfeer wordt goed getroffen, de lezer waant zich bijna in het Rusland van die tijd. Ook de achterdocht aan het hof en het feit dat het nergens echt veilig is en niemand kan worden vertrouwd komt mooi in het boek tot uiting. De paleisbewoners hebben dan misschien mooie kleren en genoeg te eten, ze moeten er ook de jaloezie en de achterdocht bijnemen.

Catherine Fisher - Corbenic, de graalburcht

Dit boek is niet wat het lijkt. Het is wat je noemt een onverwachte vondst. Het is de reden waarom mensen (enfin ik toch) naar rommelmarkten gaan of naar uitverkopen van bibliotheken. Zelfs uitverkopen van kleine bibliotheekjes. Geen twee bibliotheken zijn hetzelfde trouwens, dat is een  bewezen stelling. Het is niet waar dat ze overal dezelfde boeken hebben. En als je zonder lijstje of plan naar een bibliotheek gaat (en dat is het leukste) dan kan je echt verrast worden door de boeken die je tegenkomt. Of die jou tegenkomen, het is maar hoe je het bekijkt. Soms vind je echt het gepaste boek voor het moment. En soms is het moment niet juist en moet dat boek nog even wachten, om dan later beter gesmaakt te worden. Genoeg uitgeweid, terug naar het boek in kwestie.
Ik vond het op een uitverkoop van een kleinere bibliotheek.  Ik had nog nooit van de schrijfster of het boek gehoord maar de cover leek meteen interessant. Er zijn mensen die zeggen dat de cover van een boek niet telt en ergens hebben ze natuurlijk gelijk. Een mooie coverfoto kan een slechte inhoud niet verbeteren, maar een goede cover zorgt wel dat iemand het boek opneemt en misschien de eerste zin leest. Net dat is wat een boek nodig heeft, een kans om iemand al dan niet te bevallen. Dit boek beviel me en ik nam het mee.
Het is een moderne variant op de Graallegende. Heel bevreemdend en soms ook echt griezelig. Cal, enig kind van een alcoholverslaafde moeder stapt het thuis af. Hij gaat bij zijn oom in een grote stad wonen en begint aan een lange treinreis. Hij sukkelt in slaap, denkt dat de trein al stilstaat in zijn station en stapt uit.
Het is pikdonker en de trein is nog maar een stipje in de verte als hij een bordje ontwaart: Corbenic. Dat was dus niet waar Cal moest afstappen. Hij verzamelt zijn moed en zijn schamele bagage en begint aan zijn zoektocht naar een telefoon. Hij komt aan bij een kasteel, het enige in de wijde omtrek dat er bewoonbaar uitziet. Het kasteel herbergt die avond vele gasten en Cal wordt in hun midden opgenomen. En dan gebeurt het, hij ziet een knap, middeleeuws gekleed meisje die hem een beker toont, duidelijk een visioen. Zijn gastheer vraagt wat hij gezien heeft, Cal zegt dat hij niets gezien heeft. De mensen in de zaal gaan van een feestelijke stemming naar een hele treurige. Cal begrijpt er niets van en gaat uiteindelijk slapen in de knusse kamer die hem werd toegewezen. De volgende ochtend wordt hij wakker van de kou en de regen. Hij is alleen, zijn kamer heeft geen dak, alles ligt in puin, het kasteel is een ruïne. Een ruïne die er zo te zien al eeuwen eentje is.
Het boek had me echt in zijn greep en ik heb het vrijwel in één ruk uitgelezen. Hoewel het verhaal en de verschillende elementen er van vrij algemeen bekend zijn slaagt de schrijfster er in deze op een verfrissende manier te integreren. Het wordt een heel nieuw verhaal dat me erg beviel.
En nu hopen dat de volgende bibliotheekuitverkoop ook zo succesvol wordt!

Josephine Pennicott - het huis van de schrijfster

Dit boek heb ik vrijwel aan één stuk door uitgelezen. Sterker nog, ik heb er slaap voor gelaten om verder te kunnen lezen. Dit ook deels omdat het boek een beetje griezelig kan zijn, zeker midden in de nacht in huis dat minstens even oud is. Als Pennicott dan lekker uitgebreid geestverschijningen en - geluiden beschrijft zou je voor minder toch nog maar even het licht aan laten en opblijven. 

Schrijfster Sadie erft van haar moeder Marguerite een huis aan de kust in Tasmanië. Dat is bijzonder, want Marguerite wou nooit veel kwijt over haar verleden. Sadie besluit er te gaan wonen met haar dochter Betty en neemt haar gekke tante die in het bijgebouw woont er voor lief bij.
Marguerite hield van haar moeder, tante Thomasina haatte haar minstens even erg. Pearl Tatlow was dan ook een bijzonder vrouw. In 1936 hield ze het hele dorp in haar greep met haar bizarre uitspattingen. Tegen of voor, Pearl Tatlow wekte beroering. Nog in hetzelfde jaar werd ze vermoord. Een moord die nog steeds niet opgehelderd is.

De nu stokoude Birdie is de enige in het dorp die Sadie meer uitleg over haar beroemde grootmoeder kan geven. Thomasina zou het ook kunnen, maar die was destijds nog een kind en wil zich haar moeder het liefst helemaal niet herinneren.
Het is een puzzel voor Sadie, eentje waar ze zich in vastbijt terwijl zo ondertussen probeert haar dochter goed op te voeden en in het reine te komen met haar nieuwe status als gescheiden vrouw.
Leuk aan het boek is de kijk op verleden en heden, nu en toen als zijnde irrelevante begrippen. Waarom zou toen niet kunnen doorgaan in wat wij zien als het nu? Waarom zou de tijd zich moeten vormen naar wat wij er over denken? Treffend is de beschrijving van Pearl en Sadie die buiten voor 'hun' deur staan.  Pearl rookt een sigaret en de rook kringelt rond het hoofd van Sadie. Beiden merken iets vreemds en kijken in het rond maar zien elkaar niet.
Het boek is zoals ik al zei bij tijden wat griezelig maar naar mijn opinie zijn boeken die me daadwerkelijk een beetje bang maken (s'nachts als de juiste sfeer daar is) wel echt goed geschreven boeken.

Het Rad des Tijds - Robert Jordan

Net de laatste pagina van 'Het rad des tijds' gelezen, een magistraal epos van Robert Jordan. Deze boekenreeks heb ik - en het mij?- gevolgd van mijn vijftien tot mijn vierentwintig. Ik ben in feite per ongeluk begonnen met ze te lezen. Al die tijd geleden 'stal' ik het boek van een vriend onder zijn neus en ging er vrolijk mee naar huis. De bedoeling was het hem de ochtend nadien terug te geven en de 'weddenschap' te winnen. Er gebeurde echter meer, het boek boeide me en een paar dagen later leende ik het eerste deel uit in de bibliotheek. Dat zou ik blijven doen tot het allerlaatste deel. Er gebeurde nog meer, de vriend van wie ik het boek stal was verslingerd aan de reeks en kon dus even niet verder lezen. Het gemis van het boek deed hem steeds aan mij denken... Enkele maanden later werden we een koppel. We kunnen dus besluiten dat boeken stelen een excellente wijze is om een vriendje op te doen. Dat niemand nog afkomt dat lezen isoleert en dat je moet 'sociaal' zijn om 'van straat' te geraken. Take that, bemoeizuchtige familieleden op feestjes! Dat we al jaren uit elkaar zijn doet niets af aan deze leuke methode die je trouwens een goed nieuw boek kan opleveren. En goede boeken, die blijven altijd.

Tot zover de randinformatie, over naar het serieuze werk. De boekenreeks bestaat uit veertien dikke delen, die niet afzonderlijk kunnen gelezen worden. Het is echt nodig om ze chronologisch te lezen, pas dan kan je volgen.

Het verhaal in zeer grote lijnen is dit : in een ingeslapen dorp worden plots drie jongens opgeschrikt door een Aes Sedai en haar Wachter. U vraagt zich af wat dat dan wel mogen zijn? Dat deden zij ook. Bleek dat hun dorp en de buurdorpen totaal geïsoleerd leefden en vergeten waren door de rest van de wereld. Die rest van de wereld die in zware problemen zit, vandaar het bezoekje van de Aes Sedai Moiraine en haar Wachter Lan. Een Aes Sedai is een vrouw die kan 'geleiden', de elementen beheersen met andere woorden. Een Wachter is de persoon die ze uitkiest om haar te beschermen. Niet dat Aes Sedai doorgaans veel bescherming nodig hebben. Ze komt de Herrezen Draak zoeken, de persoon die de wereld van de Duistere kan verlossen. Heel reëel want de tekenen zijn voelbaar : eten bederft, de lucht betrekt en de landen op de grens zijn bedreigd door monsterachtige wezens.

Ze neemt Rhand, Perrijn en Mart mee maar dat is buiten  Nynaeve gerekend. Als Wijsheid van Emondsveld is zij verantwoordelijk voor het welzijn van de dorpelingen en het zal niet gebeuren dat ze deze drie zomaar aan hun lot overlaat. Meegaan zal ze!

Zo begint het verhaal, hoewel... het rad weeft zoals het rad wil en er is geen begin noch einde. Maar het is een begin...

De wereld die Jordan - gestorven in 2007- creëerde is heel bizar en tegelijk heel realistisch. Ik lees eigenlijk niet zo graag fantasy maar dit bleef geloofwaardig en dat maakt het juist zo goed. De verschillende karakters - er zijn er veel meer dan hierboven opgenoemd- zijn goed uitgewerkt, elk in hun eigen leefwereld. Nynaeve is mijn favoriete karakter : hard voor anderen maar ook voor zichzelf, koppig, stuurs, moeilijk, dapper, trouw, zorgend en hopeloos verliefd op Lan. 'Wolkoppige dwaas!' is een favoriete uitspraak van haar.

Perrijn is ook een mooi voorbeeld : smid, dapper, trouw, verlegen, bescheiden, sterk en voorzichtig. Hoewel hij veel liever in zijn smidse bleef, gaat hij toch mee en aanschouwt wat het lot voor hem in petto heeft.

Mart is ook een goede : speels, onbetrouwbaar, dapper tegen wil en dank, flirterig en gewiekst.

'Bloed en bloedas! Waarom moet ik weer de redder in nood spelen? Bloed en bloedas! Het licht verzenge die bende idiote vrouwen die zo nodig...!'

De plot van Jordan kent diverse twisten en is mooi opgebouwd naar een toch nog onverwachte climax. Lof gaat ook naar Brandon Sanderson die naar de visie van de auteur zijn werk verderzette na diens overlijden.

Heel erg in de verte kan het wat doen denken aan Lord of the Rings maar het is in geen geval een afkooksel van die wereld. De wereld van het Rad des Tijds is -naar mijn gevoel- realistischer en verschilt in zo wat elk detail van Lord of the Rings.

De reeks een mooie aanrader voor boekenwurmen die een beetje fantasy wel kunnen smaken.

Oh ja, ik zei dat ik al de boeken had uitgeleend in de bibliotheek behalve het laatste. Dat komt omdat mijn lief me het laatste boek gaf als zomaarscadeautje. (Eigenlijk was het al voor mijn verjaardag binnen een paar maanden. Natuurlijk had ik nietsvermoedend het boek al uitgeleend in de bibliotheek, zodat er niet veel meer opzat dan alles opbiechten en me het boek geven. Hier kunnen we uit besluiten dat het gevaarlijk is boeken voor fanatieke lezers maanden op voorhand al te kopen. Het is maar dat u het weet)

Tot slot nog een kaart van de Rad des Tijds- wereld :

Chocolat - Joanne Harris

We kennen allemaal wel de film 'Chocolat' met Juliette Binoche en Johnny Depp in de hoofdrol. Een liefdesverhaal dat druipt van de chocolade en ook een goed vleugje mysterie bevat.
Vianne Rocher en dochtertje Anouk komen naar het kleine dorpjes Lansquenet-sous-Tannes, openen chocolaterie Maya en settelen zich na wat moeite als respectabele dorpsbewoners.
Vianne brengt een waar ontwaken mee voor het ingeslapen dorpje en het herleeft als nooit tevoren. Terwijl ze daar onbedoeld druk mee is, ontmoet ze ook de knappe zigeuner Roux.
Blijkt wederom eens dat je toch eigenlijk wel het boek moet lezen om goed mee te zijn met het verhaal en dat het boek was complexer is dan de film laat uitschijnen. De chocolaterie heet trouwens 'la céleste praline' maar dit geheel terzijde. In het boek ontmoet Vianne vooral tegenstand van de pastoor die zij de zwarte man noemt. Anouks eigen wereldje is vermakelijk om over te lezen, en haar konijn Pantoufle kunnen alleen speciale mensen zien. Vianne is meer uitgesproken een heks dan in de film en ze past haar kunsten met chocolade fijntjes toe. En Armande, het oude vrouwtje met de uitgesproken mening, is in het boek bijna nog leuker dan in de film.
Het is een leuk boek om eens ter ontspanning te lezen. Het leest vlot en het verhaal intrigeert. De film is trouwens ook lang niet slecht. Aanrader bij zowel boek als film is om wat chocolade bij de hand te hebben. Ook niet geschikt voor mensen die geen chocolade lusten. (Als die rare soort tenminste bestaat.)
Oh ja, bijna vergeten, 'Chocolat' heeft ook nog twee opvolgers : 'Rode schoenen' en 'De smaak van perziken'.