The Hobbit or There and Back Again - J.R.R. Tolkien

Tolkien, uiteraard bekend van The Lord of the Rings - trilogie, heeft nog  andere boeken op zijn naam staan die minstens even interessant zijn. De Hobbit geniet momenteel veel belangstelling door de film die ervan gemaakt is. De film heb ik (nog) niet gezien maar wel het boek gelezen ondertussen en dat boek is geweldig! Leest aan een stuk door en is spannend. Ja, het is een kinderboek maar dan wel eentje van een hoog niveau en zeker niet kinderlijk geschreven. Bizar idee trouwens dat kinderboeken simpel moeten zijn. Hoe ingewikkelder het verhaal en hoe meer plotwendingen hoe leuker ik mijn boeken vond als kind. Trouwens, ik krijg uitslag met rode vlekken van kindjes die alleen maar graag dunne boekjes lezen want 'die zijn rapper uit'. Ik dwaal af...

De Hobbit gaat over een hobbit - klein, harige voeten, gaan niet graag op reis, roken graag goede tabak- die erin geluisd wordt door een tovenaar om op reis te gaan. In feite niet zomaar op reis maar op avontuur, om een draak te verslaan die de woonst van het dwergenvolk heeft ingepikt. Het dwergenvolk in kwestie bestaat uit dertien dwergen die als veertiende een 'inbreker' zoeken om praktische problemen stijl 'Hoe succesvol in te breken bij een draak?' op te lossen. En die arme Hobbit, die trouwens Bilbo Baggins Esq. heet en hoogst respectabel is, vroeg de tovenaar alleen maar op de thee om beleefd te zijn!

Bilbo beleeft allerlei avonturen en die zijn niet altijd wat hij er zich van had voorgesteld. Het gebrek aan goede maaltijden en dan vooral aan ontbijt maakt hem knorrig en nog geen klein beetje. Meer dan eens verzucht hij 'Oh to be back in my own little hobbithole with the kettle on!' Desondanks blijkt hij een aanleg te hebben voor avontuur, hoewel hij er graag over zaagt.

Een goed boek waar ook het oud Scandinavisch runenalfabet in voorkomt, het Futhark. Die runen zijn meteen al te zien op de cover. De cover van het boek is een tekening die Tolkien zelf gemaakt heeft. Het boek moet openliggen om de tekening ten volle te zien, iets wat ik pas doorhad toen het boek openviel eigenlijk.

Het boek is dus een aanrader met allemaal verborgen extraatjes.

books, soooo many books

Even een tussen- bericht : mijn slag geslagen op het boekenfestijn! Aan dumpingprijzen geweldige boeken gekocht. Truc is van te sorteren op het einde voor je naar de kassa gaat, zo vermijd je de aankoop van boeken die niet echt zo interessant zijn. Boeken die je genomen hebt in de vlucht en de drukte en waar je niet goed over hebt nagedacht.
Ik persoonlijk heb eindelijk 'De legende van Sigurd en Gudrún' van Tolkien gekocht, twee boeken spookverhalen uit respectievelijk Schotland en Ierland, 'Wives and daughters' van Elizabeth Gaskell en alle werken van Oscar Wilde. Ik koop daar meestal ook klassiekers, zo ben je zeker dat je een goed boek koopt.
Recensies volgen uiteraard!

Mejuffrouw Sara Burgerhart

Nieuw boek ontdekt in de boekenkast thuis: 'De historie van mejuffrouw Sara Burgerhart'. Het was ook leuk te ontdekken dat achter de auteurs Wolff en Deken twee Nederlandse vrouwen schuilgaan die respectievelijk Betje en Aagje heten. Nu ja, eigenlijk Elizabeth Wollf- Dekker en Agatha Deken. Het boek dateert uit 1782 toen auteurschap voor vrouwen nog niet zo vanzelfsprekend was. Ze schrijven over de kleine en grote menselijke kantjes en over de maatschappij waarin ze leefden. Dit doet denken aan de boeken van hun veel bekendere tegenhanger Jane Austen die dit eveneens deed. Jane Austen publiceerde echter haar eerste boek ongeveer dertig jaar later zodat er van beïnvloeding uit die hoek geen sprake kan zijn. 'Sara Burgerhart' lijkt wel qua vorm (een briefroman) inspiratie te halen bij de Engelse schrijver Samuel Richardson. Gezien de uitvinding van de  briefroman aan hem toegeschreven wordt en hij zo een vijfendertig jaar plus minus vóór Wolff en Deken publiceerde, lijkt dit zeer waarschijnlijk. De dames Wolff en Deken vormen een opmerkelijk duo. Er is sprake van een standsverschil, Wolff was een domineesvrouw en Deken van boerenafkomst. Desondanks vormde er zich een hechte vriendschap tussen beide dames die na de dood van Wolff's man zouden gaan samenleven en samen schrijven. In deze moderne tijden komt dan al snel de vraag rijzen of het hier zou gaan om een lesbische relatie. Dat kan maar hoeft niet noodzakelijk zo geweest te zijn en het zal in elk geval nog maar moeilijk te bewijzen zijn. In elk geval lijkt 'Sara Burgerhart' me een geweldig leuk boek om te lezen en een recensie volgt spoedig! Tot nu toe heb ik alleen nog maar het voorwoord gelezen en dat las - in de oude spelling zijnde en daterend van 1782- verrassend vlot! (Oude spelling want mijn uitgave dateert van 1945, het is de uitgave in de prent hieronder.) 

                               

Voor wie meer wil weten: http://www.historici.nl/Onderzoek/Projecten/DVN/lemmata/data/Bekker

Arthur Phillips

Arthur Philips - 'De Egyptoloog'

Dit boek heb ik pas uitgelezen. Hoewel het vlot leest heeft het een tijdje aangesleept. Het verhaal intrigeert wel en je wilt weten hoe het uiteindelijk afloopt maar tussenin verflauwde mijn aandacht een beetje. Dat lag niet echt aan de personages of de verhaallijn, maar aan het gebrek aan spanning. Er gebeurde niet echt iets in het middenstuk van het boek. Het begin en einde intrigeert dan weer wel.

De verhaallijn is als volgt: In 1922 wil egyptoloog Ralf M. Trillipush de tombe van een obscure Egyptische koning opgraven. Alleen zijn er 2 twijfels, is die persoon wel egyptoloog en heeft die koning wel echt bestaan? Bovendien zijn er ook nog twee -vermoedelijke- moorden in het spel. Australisch detective Ferell onderzoekt de zaak die hem van Sidney naar Londen, Boston, Caïro en het Dal der Koningen brengt. Toch is niet Ferell maar Trillipush hier het hoofdpersonage. De -verwaande- mijmeringen van Trillipush worden uitgezet tegen de verdenkingen die Ferell koestert. 

Trillipush vindt uiteindelijk een tombe maar vindt hij er de schatten waar hij op hoopte? Is Trillipush eigenlijk wel Trillipush? De lezer wordt achtergelaten met een boel vraagtekens...

Mijn theorie: Trillipush is gedood tijdens het Gallipoli- offensief en wordt nu gepersonifieerd door een van de twee 'doden'. Maar dewelke dan? 

Een aanrader voor wie een detectiveverhaal wil lezen dat zich afspeelt in het Egypte van net na W.O.I.

Oh ja: In 1922 vond Carter het graf van Toetanchamon. Ook dit komt in het boek aan bod en de verwensingen en jaloerse opmerkingen van Trillipush die er in feite naast graaft en een vrijwel niets schijnt te vinden liegen er niet om. Best grappig. 

Virginie Loveling

Oorlogsdagboeken door Virginie Loveling

Dit boek heb ik relatief snel uitgelezen. Hoewel niet altijd even vlotte literatuur is het wel interessant en vooral zeer aangrijpend. In het begin is er nog de relatieve herkenbaarheid van het dagelijkse leven in een grote stad, maar naarmate je verder leest wordt het grimmiger en grimmiger. Eerst is er nog de overtuiging dat oorlog tegen Kerst zal gedaan zijn, maar na Kerstmis 1914 geeft men de hoop op een snel besliste oorlog op. Gent wordt bezet door de Duitsers en hoe langer hoe meer voelen de bewoners zich bedreigd en opgesloten. Verzet tegen de Duitse bepalingen wordt snel bestraft, hetzij met boetes, gevang of de dood. Wat bruikbaar is wordt in beslag genomen: paarden, vee, eieren,... Naarmate de oorlog vordert ook dekens, ijzerwaren, kopergerief,... (de laatste om te smelten voor kogels.) 

Loveling schrijft vanuit een zeer menselijke visie, niet alle Duitsers zijn slecht en vele zijn misleid. Zo schrijft ze over die ene Duitser die werkelijk gelooft dat de Belgen het Duitse bestuur verwelkomen. Ze schrijft ook over de behulpzaamheid die sommige Duitsers aan de dag leggen en de angst en eenzaamheid die sommigen onder hen, zo ver van huis, treft. Ze worstelt met haar gevoelens hierover: is het wel goed medelijden te hebben met de individuele vijand? Is dat dan verraad aan onze jongens aan het front? Het zijn die passages die tonen dat Loveling zich niet laat leiden door anderen en een eigen standpunt inneemt waarin ze steeds de mens en niet het systeem als maatstaf neemt. 

Ze beschrijft treffend het leven in een bezette stad, elke vorm van informatie wordt achtergehouden, brieven (verzonden en ontvangen) gecensureerd en enkel goed nieuws over een Duitse overwinning wordt verspreid. Het is fascinerend te lezen dat desondanks de censuur de burgers van Gent toch min of meer op de hoogte waren van wat er speelde. Zo schrijft Loveling over de neerstorting van een Duitse zeppelin, de terechtstelling van Edith Cavell, de straffen in een dorp dat zich verzet tegen de duitse bezetting,... Nieuws dat gestaag komt binnendruppelen en soms met gevaar voor eigen leven wordt verspreid in vlugschriften. 

Ze maakt zich ook steeds meer zorgen om haar dagboek, het is burgers verboden hun indrukken op te schrijven. Steeds weer zoekt ze nieuwe bergplaatsen en ze vertelt niemand over haar dagboek. In november 1916 blijkt dat ze gelijk had voorzichtig te zijn, haar huis wordt doorzocht maar gelukkig wordt er niets gevonden. 

De inventiviteit van burgers in oorlogsnood wordt ook niet vergeten. Smokkelaars vonden steeds nieuwe middelen om levensmiddelen te verkrijgen. Zo is er het verhaal van een vrouw die een hesp inbakerde als een klein kind en met die vermomming de tram nam onder de neus van de Duitse bezetter. 

De Vlaamse zaak komt sporadisch aan bod, ze vermeld de vervlaamsing van de Gentse universiteit door de Duitsers. Hoewel de Vlaamse zaak toegedaan vindt Loveling dit een stap te ver, heulen met de bezetter zou de Vlaamse zaak geen goed doen, integendeel. 

Om af te sluiten: dit boek is voor mensen met een interesse in W.O.I en literatuur. Het is geen hapklaar leesvoer ter ontspanning maar wel uitermate boeiend. Mij bleef het boeien van de eerste tot de laatste passage.