Het Winterpaleis - Eva Stachniak

Het Winterpaleis vertelt het verhaal van Vavara Nikolajevna, oftewel Pani Barbari zoals ze in Polen - haar land van herkomst- heet. Vavara komt als jong, naïef meisje terecht aan het Russische hof. De naïviteit raakt ze al snel kwijt, ze wil immers overleven. Daarbij heeft ze nog een tweede motief, ze wil niet 'niemand' zijn, ze wil opgemerkt worden. Paradoxaal genoeg wordt ze opgemerkt als een perfecte 'niemand'. Een spionne mag immers geen sporen nalaten en moet vooral niet opgemerkt worden. Als 'gazette' of 'tong' van tsarina Elizabeth is haar ster al snel reizend. En ze schiet nog hoger met de komt van Sophie, die later tsarina Catharina de Grote zal worden. Vavara en Sophie groeien samen in het leven maar de afstand tussen adel en hovelinge blijft toch altijd op de achtergrond. Vavara ondervindt dat haar naïviteit dan misschien toch niet helemaal verdwenen was...

Het is een goed boek en het schrijfwerk overtuigt. Het probleem is echter dat de afstand tussen de lezer en het gelezene bij momenten erg groot blijft. Over Catharina komen we eigenlijk niet zo gek veel te weten, zeker niet wat haar eigen gedachten en gevoelens betreft. Ook Vavara blijft een beetje 'vlak', we komen haar gedachten en gevoelens wel te weten maar enkel wanneer deze te maken hebben met het hof en Catharina. Er zat veel meer in haar gedwongen huwelijk, de aanpassing aan het leven buiten het hof en de geboorte van haar kind. Het kon met andere woorden 'persoonlijker'. Het is alsof de auteur voor twee hoofdpersonages half koos in plaats van voluit voor eentje te gaan.
Ondanks deze kritiek is het boek wel een aanrader. De sfeer wordt goed getroffen, de lezer waant zich bijna in het Rusland van die tijd. Ook de achterdocht aan het hof en het feit dat het nergens echt veilig is en niemand kan worden vertrouwd komt mooi in het boek tot uiting. De paleisbewoners hebben dan misschien mooie kleren en genoeg te eten, ze moeten er ook de jaloezie en de achterdocht bijnemen.

Catherine Fisher - Corbenic, de graalburcht

Dit boek is niet wat het lijkt. Het is wat je noemt een onverwachte vondst. Het is de reden waarom mensen (enfin ik toch) naar rommelmarkten gaan of naar uitverkopen van bibliotheken. Zelfs uitverkopen van kleine bibliotheekjes. Geen twee bibliotheken zijn hetzelfde trouwens, dat is een  bewezen stelling. Het is niet waar dat ze overal dezelfde boeken hebben. En als je zonder lijstje of plan naar een bibliotheek gaat (en dat is het leukste) dan kan je echt verrast worden door de boeken die je tegenkomt. Of die jou tegenkomen, het is maar hoe je het bekijkt. Soms vind je echt het gepaste boek voor het moment. En soms is het moment niet juist en moet dat boek nog even wachten, om dan later beter gesmaakt te worden. Genoeg uitgeweid, terug naar het boek in kwestie.
Ik vond het op een uitverkoop van een kleinere bibliotheek.  Ik had nog nooit van de schrijfster of het boek gehoord maar de cover leek meteen interessant. Er zijn mensen die zeggen dat de cover van een boek niet telt en ergens hebben ze natuurlijk gelijk. Een mooie coverfoto kan een slechte inhoud niet verbeteren, maar een goede cover zorgt wel dat iemand het boek opneemt en misschien de eerste zin leest. Net dat is wat een boek nodig heeft, een kans om iemand al dan niet te bevallen. Dit boek beviel me en ik nam het mee.
Het is een moderne variant op de Graallegende. Heel bevreemdend en soms ook echt griezelig. Cal, enig kind van een alcoholverslaafde moeder stapt het thuis af. Hij gaat bij zijn oom in een grote stad wonen en begint aan een lange treinreis. Hij sukkelt in slaap, denkt dat de trein al stilstaat in zijn station en stapt uit.
Het is pikdonker en de trein is nog maar een stipje in de verte als hij een bordje ontwaart: Corbenic. Dat was dus niet waar Cal moest afstappen. Hij verzamelt zijn moed en zijn schamele bagage en begint aan zijn zoektocht naar een telefoon. Hij komt aan bij een kasteel, het enige in de wijde omtrek dat er bewoonbaar uitziet. Het kasteel herbergt die avond vele gasten en Cal wordt in hun midden opgenomen. En dan gebeurt het, hij ziet een knap, middeleeuws gekleed meisje die hem een beker toont, duidelijk een visioen. Zijn gastheer vraagt wat hij gezien heeft, Cal zegt dat hij niets gezien heeft. De mensen in de zaal gaan van een feestelijke stemming naar een hele treurige. Cal begrijpt er niets van en gaat uiteindelijk slapen in de knusse kamer die hem werd toegewezen. De volgende ochtend wordt hij wakker van de kou en de regen. Hij is alleen, zijn kamer heeft geen dak, alles ligt in puin, het kasteel is een ruïne. Een ruïne die er zo te zien al eeuwen eentje is.
Het boek had me echt in zijn greep en ik heb het vrijwel in één ruk uitgelezen. Hoewel het verhaal en de verschillende elementen er van vrij algemeen bekend zijn slaagt de schrijfster er in deze op een verfrissende manier te integreren. Het wordt een heel nieuw verhaal dat me erg beviel.
En nu hopen dat de volgende bibliotheekuitverkoop ook zo succesvol wordt!

Josephine Pennicott - het huis van de schrijfster

Dit boek heb ik vrijwel aan één stuk door uitgelezen. Sterker nog, ik heb er slaap voor gelaten om verder te kunnen lezen. Dit ook deels omdat het boek een beetje griezelig kan zijn, zeker midden in de nacht in huis dat minstens even oud is. Als Pennicott dan lekker uitgebreid geestverschijningen en - geluiden beschrijft zou je voor minder toch nog maar even het licht aan laten en opblijven. 

Schrijfster Sadie erft van haar moeder Marguerite een huis aan de kust in Tasmanië. Dat is bijzonder, want Marguerite wou nooit veel kwijt over haar verleden. Sadie besluit er te gaan wonen met haar dochter Betty en neemt haar gekke tante die in het bijgebouw woont er voor lief bij.
Marguerite hield van haar moeder, tante Thomasina haatte haar minstens even erg. Pearl Tatlow was dan ook een bijzonder vrouw. In 1936 hield ze het hele dorp in haar greep met haar bizarre uitspattingen. Tegen of voor, Pearl Tatlow wekte beroering. Nog in hetzelfde jaar werd ze vermoord. Een moord die nog steeds niet opgehelderd is.

De nu stokoude Birdie is de enige in het dorp die Sadie meer uitleg over haar beroemde grootmoeder kan geven. Thomasina zou het ook kunnen, maar die was destijds nog een kind en wil zich haar moeder het liefst helemaal niet herinneren.
Het is een puzzel voor Sadie, eentje waar ze zich in vastbijt terwijl zo ondertussen probeert haar dochter goed op te voeden en in het reine te komen met haar nieuwe status als gescheiden vrouw.
Leuk aan het boek is de kijk op verleden en heden, nu en toen als zijnde irrelevante begrippen. Waarom zou toen niet kunnen doorgaan in wat wij zien als het nu? Waarom zou de tijd zich moeten vormen naar wat wij er over denken? Treffend is de beschrijving van Pearl en Sadie die buiten voor 'hun' deur staan.  Pearl rookt een sigaret en de rook kringelt rond het hoofd van Sadie. Beiden merken iets vreemds en kijken in het rond maar zien elkaar niet.
Het boek is zoals ik al zei bij tijden wat griezelig maar naar mijn opinie zijn boeken die me daadwerkelijk een beetje bang maken (s'nachts als de juiste sfeer daar is) wel echt goed geschreven boeken.

Het Rad des Tijds - Robert Jordan

Net de laatste pagina van 'Het rad des tijds' gelezen, een magistraal epos van Robert Jordan. Deze boekenreeks heb ik - en het mij?- gevolgd van mijn vijftien tot mijn vierentwintig. Ik ben in feite per ongeluk begonnen met ze te lezen. Al die tijd geleden 'stal' ik het boek van een vriend onder zijn neus en ging er vrolijk mee naar huis. De bedoeling was het hem de ochtend nadien terug te geven en de 'weddenschap' te winnen. Er gebeurde echter meer, het boek boeide me en een paar dagen later leende ik het eerste deel uit in de bibliotheek. Dat zou ik blijven doen tot het allerlaatste deel. Er gebeurde nog meer, de vriend van wie ik het boek stal was verslingerd aan de reeks en kon dus even niet verder lezen. Het gemis van het boek deed hem steeds aan mij denken... Enkele maanden later werden we een koppel. We kunnen dus besluiten dat boeken stelen een excellente wijze is om een vriendje op te doen. Dat niemand nog afkomt dat lezen isoleert en dat je moet 'sociaal' zijn om 'van straat' te geraken. Take that, bemoeizuchtige familieleden op feestjes! Dat we al jaren uit elkaar zijn doet niets af aan deze leuke methode die je trouwens een goed nieuw boek kan opleveren. En goede boeken, die blijven altijd.

Tot zover de randinformatie, over naar het serieuze werk. De boekenreeks bestaat uit veertien dikke delen, die niet afzonderlijk kunnen gelezen worden. Het is echt nodig om ze chronologisch te lezen, pas dan kan je volgen.

Het verhaal in zeer grote lijnen is dit : in een ingeslapen dorp worden plots drie jongens opgeschrikt door een Aes Sedai en haar Wachter. U vraagt zich af wat dat dan wel mogen zijn? Dat deden zij ook. Bleek dat hun dorp en de buurdorpen totaal geïsoleerd leefden en vergeten waren door de rest van de wereld. Die rest van de wereld die in zware problemen zit, vandaar het bezoekje van de Aes Sedai Moiraine en haar Wachter Lan. Een Aes Sedai is een vrouw die kan 'geleiden', de elementen beheersen met andere woorden. Een Wachter is de persoon die ze uitkiest om haar te beschermen. Niet dat Aes Sedai doorgaans veel bescherming nodig hebben. Ze komt de Herrezen Draak zoeken, de persoon die de wereld van de Duistere kan verlossen. Heel reëel want de tekenen zijn voelbaar : eten bederft, de lucht betrekt en de landen op de grens zijn bedreigd door monsterachtige wezens.

Ze neemt Rhand, Perrijn en Mart mee maar dat is buiten  Nynaeve gerekend. Als Wijsheid van Emondsveld is zij verantwoordelijk voor het welzijn van de dorpelingen en het zal niet gebeuren dat ze deze drie zomaar aan hun lot overlaat. Meegaan zal ze!

Zo begint het verhaal, hoewel... het rad weeft zoals het rad wil en er is geen begin noch einde. Maar het is een begin...

De wereld die Jordan - gestorven in 2007- creëerde is heel bizar en tegelijk heel realistisch. Ik lees eigenlijk niet zo graag fantasy maar dit bleef geloofwaardig en dat maakt het juist zo goed. De verschillende karakters - er zijn er veel meer dan hierboven opgenoemd- zijn goed uitgewerkt, elk in hun eigen leefwereld. Nynaeve is mijn favoriete karakter : hard voor anderen maar ook voor zichzelf, koppig, stuurs, moeilijk, dapper, trouw, zorgend en hopeloos verliefd op Lan. 'Wolkoppige dwaas!' is een favoriete uitspraak van haar.

Perrijn is ook een mooi voorbeeld : smid, dapper, trouw, verlegen, bescheiden, sterk en voorzichtig. Hoewel hij veel liever in zijn smidse bleef, gaat hij toch mee en aanschouwt wat het lot voor hem in petto heeft.

Mart is ook een goede : speels, onbetrouwbaar, dapper tegen wil en dank, flirterig en gewiekst.

'Bloed en bloedas! Waarom moet ik weer de redder in nood spelen? Bloed en bloedas! Het licht verzenge die bende idiote vrouwen die zo nodig...!'

De plot van Jordan kent diverse twisten en is mooi opgebouwd naar een toch nog onverwachte climax. Lof gaat ook naar Brandon Sanderson die naar de visie van de auteur zijn werk verderzette na diens overlijden.

Heel erg in de verte kan het wat doen denken aan Lord of the Rings maar het is in geen geval een afkooksel van die wereld. De wereld van het Rad des Tijds is -naar mijn gevoel- realistischer en verschilt in zo wat elk detail van Lord of the Rings.

De reeks een mooie aanrader voor boekenwurmen die een beetje fantasy wel kunnen smaken.

Oh ja, ik zei dat ik al de boeken had uitgeleend in de bibliotheek behalve het laatste. Dat komt omdat mijn lief me het laatste boek gaf als zomaarscadeautje. (Eigenlijk was het al voor mijn verjaardag binnen een paar maanden. Natuurlijk had ik nietsvermoedend het boek al uitgeleend in de bibliotheek, zodat er niet veel meer opzat dan alles opbiechten en me het boek geven. Hier kunnen we uit besluiten dat het gevaarlijk is boeken voor fanatieke lezers maanden op voorhand al te kopen. Het is maar dat u het weet)

Tot slot nog een kaart van de Rad des Tijds- wereld :